De zogenaamde legpuzzel is een puzzelspel waarbij de hele afbeelding in veel stukjes wordt geknipt, de volgorde wordt verstoord en de oorspronkelijke afbeelding weer wordt samengevoegd.
Al in de eerste eeuw voor Christus bestond er in China een legpuzzel, ook wel bekend als de tangram. Sommigen geloven dat dit ook de oudste legpuzzel in de menselijke geschiedenis is.
De moderne interpretatie van legpuzzels ontstond in de jaren 1860 in Engeland en Frankrijk.
In 1762 kreeg een kaartenhandelaar genaamd Dima in Frankrijk het idee om een kaart in vele delen te snijden en er een puzzel van te maken die te koop was. Het resultaat was dat de verkoop tientallen keren groter was dan de verkoop van de hele kaart.
In datzelfde jaar bedacht de drukker John Spilsbury in Groot-Brittannië de legpuzzel voor de lol, tevens de eerste moderne legpuzzel. Zijn uitgangspunt is ook de kaart. Hij plakte een kopie van de kaart van Groot-Brittannië op tafel, sneed de kaart in kleine stukjes langs de rand van elk gebied en verspreidde de puzzel vervolgens zodat iedereen hem kon afmaken. Dit is overduidelijk een goed idee dat enorme winsten kan opleveren, maar Spilsbury heeft geen schijn van kans om zijn uitvinding populair te zien worden, omdat hij pas op 29-jarige leeftijd overleed.
In de jaren 1880 begon men met het oplossen van puzzels die los stonden van de beperkingen van kaarten en voegde men er vele historische thema's aan toe.
In 1787 publiceerde de Engelsman William Darton een puzzel met de portretten van alle Engelse koningen, van Willem de Veroveraar tot George III. Deze legpuzzel heeft uiteraard een educatieve functie, want je moet eerst de volgorde van de opeenvolgende koningen achterhalen.
In 1789 vond John Wallis, een Engelsman, delandschapspuzzel, wat het meest gangbare thema werd in de daaropvolgende puzzelwereld.
In deze decennia is de puzzel echter altijd een spel voor de rijken geweest en is het niet populair geworden onder de gewone man. De reden is heel simpel: er zijn technische problemen. Het was onmogelijk om de puzzel massaal machinaal te produceren; er moest handmatig getekend, gekleurd en gesneden worden. De hoge kosten van dit complexe proces zorgen ervoor dat de prijs van een puzzel gelijk is aan het maandsalaris van een gewone arbeider.
Tot het begin van de 19e eeuw was er een technologische sprong voorwaarts en werd grootschalige industriële productie van legpuzzels bereikt. Die omvangrijke puzzels zijn verleden tijd geworden en vervangen door lichte stukjes. In 1840 begonnen Duitse en Franse fabrikanten de naaimachine te gebruiken om de puzzel te snijden. Qua materiaal vervingen kurk en karton hardhouten platen, en de kosten daalden aanzienlijk. Zo zijn legpuzzels echt populair geworden en kunnen ze worden gemaakt.verbruiktdoor verschillende klassen.
Puzzels kunnen ook gebruikt worden voor politieke propaganda. Tijdens de Eerste Wereldoorlog gebruikten beide strijdende partijen graag puzzels om de moed en vasthoudendheid van hun eigen soldaten te tonen. Om dat effect te bereiken, moet je natuurlijk wel op de hoogte blijven van de actualiteit. Om op de hoogte te blijven van de actualiteit, moet je de puzzel snel maken, wat de kwaliteit ook erg ruw en de prijs laag maakt. Maar goed, in die tijd was de legpuzzel een vorm van publiciteit die gelijke tred hield met kranten en radiozenders.
Zelfs tijdens de Grote Depressie na de economische crisis van 1929 waren puzzels nog steeds populair. In die tijd konden Amerikanen voor 25 cent een legpuzzel van 300 stukjes kopen in de kiosk, en zo de moeilijkheden van het leven vergeten. puzzel.
Geplaatst op: 30 mei 2023
