De zogenaamde legpuzzel is een puzzelspel dat het hele plaatje in vele delen snijdt, de volgorde verstoort en het weer samenvoegt tot het originele plaatje.
Al in de eerste eeuw voor Christus had China een legpuzzel, ook wel de tangram genoemd. Sommige mensen geloven dat dit ook de oudste legpuzzel in de menselijke geschiedenis is.
Het moderne gevoel voor puzzelen ontstond in de jaren zestig van de negentiende eeuw in Engeland en Frankrijk.
In 1762 had een kaartenhandelaar genaamd Dima in Frankrijk de neiging om een kaart in vele delen te knippen en er een puzzel van te maken die te koop was. Als gevolg hiervan was het verkoopvolume tientallen keren groter dan dat van de hele kaart.
In hetzelfde jaar vond de drukkerij John Spilsbury in Groot-Brittannië de legpuzzel uit voor amusement, die ook de vroegste moderne legpuzzel is. Zijn uitgangspunt is tevens de kaart. Hij plakte een kopie van de kaart van Groot-Brittannië op tafel, sneed de kaart in kleine stukjes langs de rand van elk gebied en verspreidde deze vervolgens zodat mensen het konden invullen. Dit is duidelijk een goed idee dat enorme winsten kan opleveren, maar Spilsbury heeft geen kans om zijn uitvinding populair te zien worden, omdat hij pas op 29-jarige leeftijd stierf.
In de jaren tachtig van de negentiende eeuw begonnen puzzels zich los te maken van de beperkingen van kaarten en voegden ze veel historische thema's toe.
In 1787 publiceerde een Engelsman, William Darton, een puzzel met de portretten van alle Engelse koningen, van Willem de Veroveraar tot George III. Deze legpuzzel heeft uiteraard een educatieve functie, je moet namelijk eerst de volgorde van opeenvolgende koningen achterhalen.
In 1789 vond John Wallis, een Engelsman, de landschapspuzzel uit, die het meest mainstream thema werd in de volgende puzzelwereld.
In deze decennia is de puzzel echter altijd een spel voor de rijken geweest, en het kan niet onder gewone mensen worden gepopulariseerd. De reden is heel simpel: er zijn technische problemen. Het was onmogelijk om gemechaniseerde massaproductie te maken, het moest handmatig worden getekend, gekleurd en gesneden. De hoge kosten van dit complexe proces zorgen ervoor dat de prijs van een puzzel overeenkomt met het salaris van gewone arbeiders voor een maand.
Tot het begin van de 19e eeuw vond er een technologische sprong plaats en werd grootschalige industriële productie van legpuzzels bereikt. Die omvangrijke puzzels zijn de verleden tijd geworden en vervangen door lichte stukjes. In 1840 begonnen Duitse en Franse fabrikanten de naadmachine te gebruiken om de puzzel te snijden. Qua materialen vervingen kurk en karton hardhouten platen, en de kosten daalden aanzienlijk. Op deze manier zijn legpuzzels echt populair en kunnen ze door verschillende klassen worden geconsumeerd.
Puzzels kunnen ook worden gebruikt voor politieke propaganda. Tijdens de Eerste Wereldoorlog gebruikten beide strijdende partijen graag puzzels om de moed en vasthoudendheid van hun eigen soldaten weer te geven. Als je het effect wilt bereiken, moet je natuurlijk op de hoogte blijven van de actualiteit. Als je op de hoogte wilt blijven van de actualiteit, moet je de puzzel snel maken, wat de kwaliteit ervan ook erg ruw maakt en de prijs erg laag. Maar hoe dan ook, in die tijd was de legpuzzel een manier van publiciteit die gelijke tred hield met kranten en radiostations.
Zelfs tijdens de Grote Depressie na de economische crisis van 1929 waren puzzels nog steeds populair. In die tijd konden Amerikanen in de kiosk voor 25 cent een legpuzzel van 300 stukjes kopen, en vervolgens konden ze door de puzzel de moeilijkheden van het leven vergeten.
Posttijd: 22 november 2022
